അബൂബക്കര്‍ മിദ്ലാജ് പ്രതീക്ഷയുടെ തേരില്‍ ജീവിത നൗക തുഴഞ്ഞ് കുടിയേറിപ്പാര്‍ക്കുമ്പോഴും പ്രാണസഖിയുടെ കിളിനാദങ്ങള്‍ പ്രതിധ്വനിയായി അലയടിച്ചിരുന്നു… വിയര്‍പ്പു കണങ്ങള്‍ തണുപ്പിച്ച കലണ്ടറു കളങ്ങളില്‍ കൂടണയാനുള്ള പഥികന്‍റെ മോഹങ്ങള്‍ വെട്ടുകളായി കുറിക്കപ്പെടുന്നു… കിതപ്പിന്‍റെ ആര്‍ത്തനാദം ഇടതടവില്ലാതെ ഓര്‍മ്മയുടെ തീരങ്ങളില്‍ കടലാസു തോണി കണക്കെ ഒഴുകി തുടങ്ങിയിരുന്നു വിശപ്പിന്‍റെ ക്രൂരമുഖങ്ങള്‍ പല്ലിളിച്ചു കാട്ടിയ നേരം കൊഞ്ചിക്കുഴയുന്ന മണലാരണ്യത്തെ വായില്‍ കുത്തി നിറച്ച് ആര്‍ത്തിയോടെ പശിയടക്കിയിരുന്നു… ദാഹിച്ചു തൊണ്ടണ്ടണ്ടവരണ്ടണ്ട് ചിറകറ്റു വീഴുമെന്ന് കണ്ടണ്ടണ്ടപ്പോള്‍ അറിയാതെ ഇറ്റിവീണ കണ്ണീരാവുവോളം മോന്തി ശമനം കണ്ടെണ്ടത്തിയിരുന്നു… […]
